Maand: mei 2018

Een zonnige Pinkstermaandag

· Een reactie plaatsen ·

Een Pinkstermaandag met zalig zonneweer. Ik haal dochterlief af bij bompa en bomma en voel een drang om wat extra tijd met haar te spenderen. Ik heb haar gemist. En ze kan dat ook zo zalig schattig zeggen: “oh mama, wat heb ik jou gemist” zegt ze dan, met een nepzuchtje, pruillipje en puppy-oogjes erbij. *smelt*
We (Merel & Mama) springen in de auto en rijden naar een provinciaal domein in de buurt. Dacht ik toch want wat een ritje van een half uurtje moest zijn, werd er eentje van drie kwartier. -Interne GPS fail!-…
Ik zie in de verte een bui aankomen en spoed me nog meer richting de kunstmatig aangelegde vijver. Het is al bijna half 4, straks is het de moeite niet meer.
Eens aangekomen maak ik haar wakker uit haar zweterig schoonheidsslaapje. Dan besef ik dat ik geen buggy meegenomen heb en vermits het kind nogal lui en verwend is, wat stappen betreft *ahum*, kan dat wel eens een demper op de feestvreugde worden.
Maar borst vooruit en met mijn rugzak vol zomergerief en goede bedoelingen stappen we naar de ingang. Nog een beetje slaperig maar ze stapt, oef. Even oriënterend bekijk ik de wegwijzertjes die mooi opgesteld staan langs het pad. De “diertjestuin” lijkt me wel wat. En blij dat het kind nog niet kan lezen, negeer ik nog even het pijltje met ‘kinderspeeltuin’.
Uit ervaring weet ik wel dat de ‘diertjestuin’ een eindje stappen is. En ik weet ZO waar het op zal uitdraaien onderweg: dochterlief die koppig en dramatisch staat te gillen dat ze niet meer wil stappen, ik die dan geërgerd 50 meter verderop sta te zuchten en uiteindelijk toegeef, en dat alles onder het afkeurend oog van wel 150 voorbijgangers. Nee, dat gaan we niet doen. Plots valt mijn oog op een fietsenstalling met allemaal dezelfde fietsen. Wat leuk! We huren gewoon een fiets met kinderzitje. We stappen gezwind 20 meter verder naar het loket. “Een fiets met kinderzitje alsjeblief”, “dat is dan 4€ en u kan 2 uur fietsen”. Oh super! Dochterlief is blij en ik installeer haar achteraan op de fiets. Even sukkelen met de rugzak en de kinderstoel (mama ik kan niet zien!), maar we vertrekken. Zalig! Mijn hernieuwde liefde voor fietsen komt tot uiting en mijn mondhoeken krullen omhoog. Het is een bijna ultiem gevoel van vrijheid vind ik, zeker met mijn kleine krullenbol in het zitje achter mij. De wind in mijn haren, de namiddagzon die schijnt op het water van de vijver en in ons gezicht. Zalig vind ik het. Dochterlief heeft echter niet zoveel zin in fietsen (helaas, pindakaas) maar ik kan toch even rond de vijver fietsen. Natuurlijk passeren we ook de speeltuin en ik kan het niet over mijn hart krijgen om niet even te stoppen. We parkeren de fiets en ze stapt (dan kan ze het wel!) gezwind richting zandbak. Daar moet ik even mijn minimale vorm van smetvrees inslikken. Een waterpartij en zandbak in één is het. Mooi gemaakt, dat wel. Jongens en meisjes in, met modder besmeurde, onderbroekjes rennen kris kras door elkaar onder de brandende zon. Ik peil haar reactie. Ze blijft uit, haha, het kind lijkt op haar moeder. Ze ontwijkt de plassen die er liggen en negeert het modderige tafereel volledig. Het piratenschip met de glijbanen dan maar. Ze klimt er op en kijkt telkens over haar schoudertje of ik nog wel in het zicht ben. Als ze naar een ander toestel wil, kijkt ze mijn richting uit en zie ik haar mondje vragen of het mag. Tuurlijk mag ze dat,mijn flinke meid.
Ik vlei me neer op het gras onder een boom en drink eens van de drinkbus. Een ‘alleenstaande’ mama met dochter, het blijft toch een bezienswaardigheid voor sommige mannen. Terwijl ik langs de picknickdekens loop, zie ik geregeld ogen afdwalen. Ik voel me wel geëmancipeerd, moet ik toegeven. Ik kan best wel alleen met mijn kind naar de speeltuin (of eender waar naartoe) gaan. Een raar maar fier gevoel dat ik nog erfde van mijn (korte) periode als effectief alleenstaande mama. Nu ben ik uiteraard niet alleenstaand en was manlief thuis aan het dokteren en puzzelen aan de plannen voor ons huis, maar dat weten die glurende papa’s op hun picknickdekentjes niet natuurlijk. 🙂

Kus
-X-
Merelmama

Merelmama goes ECO (2)

· 1 reactie ·

Lieve lezer,een kleine 4 weken na de eerste uitspraak van het idee: reeds een kleine evaluatie.

Het is zo: we gaan deze manier van leven proberen (niemand is perfect) volgen in de toekomst. Punt. Daar zijn we uit (manlief en ik kiezen er allebei voor). Met ‘deze manier’ bedoel ik zoveel mogelijk afval- én plasticvrij maar ook energiebewuster leven. Mijn euro is ondertussen wel gevallen: dit is niet iets wat je kan doen op 1 week, 1 maand of zelfs een paar maand.
We zouden alles kunnen buiten gooien wat nog van plastiek is. Maar dat is dan ook tegen het principe van ‘geen verspilling’. Dus: gebruiken we alles op wat we in huis hebben en als er iets moet vervangen of gehaald worden, proberen we stap per stap dingen aan te passen. In vaktermen heet dit “phasing out” *ahum, ahum*.

Wat hebben we zoal gedaan in de voorbije weken bijvoorbeeld?

  • watjes vervangen door herbruikbare exemplaren (piece of cake!);
  • katoenen zakjes gemaakt voor in de supermarkt ipv plastic exemplaren;
  • flessenwater vervangen door kraantjeswater in karaf;
  • groentjes gaan kopen bij een plaatselijke boer;
  • bokes in aluminiumfolie vervangen door bokes in bijenwaspapier;
  • dochterlief leren eten uit gewoon bord en glas ipv plastic bord en bekertje;
  • restjes groenten gebruikt in omeletjes of pastaatjes;
  • eens meer de was (buiten) opgehangen ipv in de droogkast;
  • eens een biologische deodorant op basis van aluinkristallen geprobeerd (en goedgekeurd!) ;
  • geïnformeerd naar de voedselteams in de gemeente en naar een zelfoogstboerderij.

Wat hebben we niet of toch nog wel gedaan de voorbije weken?

  • onze voorraad aan watjes opgebruikt (nog 2 volledige rollen);
  • toch nog groenten en vanalles gekocht in plastic verpakking (dank u Aldi!);
  • gewoon nog veel afval gemaakt en gekocht…

Wat leren we hier uit?

—> Dat je voor dit alles tijd moet hebben. Een (bijna) afvalvrije keuken bijvoorbeeld, is een keuken die veel voorbereiding vraagt. Veel dingen moet/kan je zelf maken. Ik denk aan dessertjes, als je die wilt, koekjes, soepen, bouillons,… Het aankopen van eten tout court, kan je niet meer ‘op een rappeke’ doen. Naar de groentenboer kan je ook niet elke dag hollen… Dus moet je, je voorbereiden in alles wat je doet.

–> Dat je ballen moet hebben om dit te doen. Tegen de stroom durven ingaan. In de Colruyt het lef hebben om dat katoenen zakje in je kar te leggen, de kassier te verwarren met het feit dat er geen barcode op staat en dan vertellen wat er in het zakje zit als ware het een echte verrassing.

–> Dat het een kick geeft, een goed gevoel, een endorfineboost zo je wil, om dingen te vermijden en om zélf die keuze te maken of je al dan niet overgaat tot de aankoop van (voedsel of dingen met extra) afval. Dat is een heel fijn gevoel!

–> Dat je met kinderen ook niet 100% afvalvrij kan gaan. Zeker niet met zo’n moeilijke eter zoals die van ons… Ik kan niet plots afkomen met enkel zelfgebakken koekjes (again, tijd!), zelfgeperst appelsap en homemade smeerkaas.

–> Dat ik uitkijk naar de periode (ergens volgend jaar naar mijn idee) dat we terugkijken op het begin (nu) en dat we niet meer terug willen naar hoe het was. 🙂

Dikke kus
-X-
Merelmama