Noem mij een chauvinist, maar ik woon graag in mijn dorp. Met de dochter op de fiets door de polders fietsen is dé manier om te ontspannen voor mij. De aandacht die ze heeft voor de omgeving rondom haar is ongelooflijk. Hoe ze ook onthaast en veel meer dingen opmerkt dan tijdens een autoritje langs dezelfde route. Ik geniet ervan hoe ze enthousiast meldt dat er veel koetjes in de wei staan. Of hoe ze opmerkt hoeveel witte auto’s er passeren, hoe snel ze ziet waar de straat van oma is of dat de bakker toe is. Die leuke zalige gesprekjes op de fiets, terwijl ik haar kleine handje vasthoud of over haar beentjes streel. Wat ga ik het jammer vinden dat ze met haar eigen fiets zal fietsen.
Ver voor mij uit, nog net binnen stembereik. Geen handje meer om vast te houden, geen kleine gesprekjes over koetjes en autootjes.

We rijden door de polder naar het dorp. De lentezon op ons gezicht, de wind in onze rug. Een zaligheid. We rijden naar ons huisje dat er al staat. Waar je al in kan gaan. Nog lang niet klaar, maar het is er en ik kan er naartoe gaan. Het staat dicht bij het park. Een park met een vijver en een kasteel, een fontein en eendjes die op een rijtje lopen. Je kan er ook iets drinken en een beetje verder is er de bibliotheek en het jeugdhuis. Mijn dorp waar ik groot werd, wat hou ik ervan. Het feit dat mijn lief er ook zo gek van is, gek genoeg om ter komen wonen, maakt me nog gelukkiger. Een bende fietsers passeert. Ze hebben ballonnen op hun fietsen en er speelt luide, zomerse muziek. Ze maken reclame voor de dorpsfeesten van het buurtdorp. Leuk! Mijn medepassagier ziet het meteen: “Oh mama kijk, de feesttrein!”. We rijden de hoek om en de straat in. Onze straat. De straat die ons adres wordt binnenkort. En de plek die we thuis zullen noemen. Wij: ons drietjes. Ik zie mijn lief door de opening waar later het schuifraam komt. Mijn hart smelt verder… Zijn haar is in de war en zijn kleren zijn vuil maar wat zie ik hem graag.

Zondagskus
-X-

Merelmama

PS U leest mijn 70ste blogpost! Driewerf hoera!!

Lieve lezer, vandaag (het was al langer onderweg) bedacht ik een plan zowaar!
Het “zero-waste-gezin-actieplan”.

Inderdaad: struikel niet over uw tong en verslik u niet bij het lezen hiervan. Het idee van onze plastic potjes te vervangen door glazen exemplaren rijpt ondertussen al een tijdje. Het verplaatsen van restjes van de kookpot naar een plastic bewaardoosje knaagt een beetje laat ons zeggen. Zowel bij mij als bij manlief. De smaak van plastic die je opgewarmde eten meekrijgt na een microgolfbeurt is ook één van de vele oorzaken. Het idee dat plastic eigenlijk altijd (een beetje) in je voeding (en dus je lichaam) aanwezig is, doet me griezelen. Als je kijkt hoeveel niet composteerbaar afval er overschiet na het koken daar schrik je van! Composteren en afval scheiden doen we uiteraard al maar elk ding dat je extra kan doen, is mooi meegenomen voor de planeet EN vooral voor je eigen gezondheid.
Denk nu niet, lieve lezer, dat we binnenkort rondlopen in enkel tweedehandskledij, een zelf gebreide onderbroek en dito kousen. Dat is niet onze betrachting. Een beetje doordachter omgaan met dagdagelijks afval wel. Glazen flessen gebruiken in plaats van plastic exemplaren bijvoorbeeld. Een kleintje, toch? Of nog beter: kraantjeswater in een mooie karaf. Met een kleuter in huis in plaats van een baby is dit alles wel doenbaar.
Ik zie me nooit, eerlijk is eerlijk, geen vieze kakaluiers uitwassen dagelijks… Dat is een beetje een brug te ver. Maar gezonder en bewuster omgaan met afval dat willen we graag doen!

Aluminiumfolie, de rollen die ik al in mijn leven versleten heb, vervang ik door een herbruikbaar stoffen broodzakje. Een brooddoos bestaat ook, hoor ik u denken. Maar ik hou ervan dat mijn handtas na het werk lichter weegt en platter is. Dus een oprolbaar zakje is ideaal. In de keuken kan je dit ook prima vervangen door bijenwas katoen. Zoek dit maar eens op. Kleine kanttekening: dit moet ik wel nog uitproberen, dus later meer hierover! Echt waar lieve lezer, ik heb er zin in! Ik wil me 100% goed voelen bij wat ik doe, bij wat ik in mijn woning binnenbreng en bij wat ik geef aan mijn kind. Wat ik eet daar voel ik me al redelijk goed bij. Mensen die me een beetje kennen weten dat ik niet de typisch Vlaamse bourgondiër ben van petatten-vlees-groenten.Van waar mijn voedsel komt, daar wil ik graag wat meer bij stilstaan.
In principe wil ik graag nu al enkele dingen aanpassen maar als we verhuisd zullen zijn naar onze, het mag gezegd worden, redelijk ecologische woning dan wil ik er helemaal invliegen. We kiezen bijvoorbeeld al voor een natuurlijk isolatiemiddel door cellulosevlokken te gebruiken. Onze ventilatiekanalen zijn in metaal en niet in PVC, om zoveel mogelijk gezonde lucht binnen te brengen en deze niet te geleiden over plastic ‘buizerij’ vol weekmakers. Beneden kiezen we voor keramische tegel als vloerbedekking en voor  de bovenverdiepingen kijken we ook uit naar een natuurlijker product zoals kurk of linoleum (gemaakt van lijnzaadolie).

Er zijn nog 101 kleine dingen die we kunnen aanpassen of beter maken en dat wil ik ook proberen. Zelfgemaakte tandpasta en shampoo lijkt me ook een beetje te ver, dat geef ik toe. Maar bijvoorbeeld de ‘toetendoekjes’ voor Merel vervangen door gewone washandjes in de keuken te leggen dat deden we al. Beter voor haar huidje (al die vieze chemicaliën) EN voor de vuilbak. Ik wil het ook proberen voor de watjes die ik dagelijks weggooi. Eigenlijk een logische keuze. Een alternatief maken voor deodorant of wax dat wil ik ook wel proberen. Als het tegenvalt dan heb ik het toch geprobeerd :). Ik wil ook niet heiliger zijn dan de Paus en zeggen dat er nooit meer iets industrieel geproduceerd binnenkomt. Maar een beetje bewuster omgaan met alles dat wil ik graag doen.

Wordt vervolgd ! Men zegge het voort.

Ecokus
-X-
Merelmama