Het lijkt een gewoonte te worden, lieve lezer, schrijf-ze-donderdag. Maar ik wou u het relaas van het “we-pakken-de-helft-van-de-inboedel-in-weekend” niet onthouden ;).

Het begint op vrijdag. Ik stop “op tijd” op het werk (in mijn geval kwart voor 3). Ik kom goedgeluimd aan in onze woning en tref ventje-lief (die een dag verlof had) aan op zijn ‘werkkamer’. We beginnen meteen aan het inlaadwerk. Zo ijverig als ik was en zowaar ik (een dochter van mijn) moeder ben, had ik al volgens al het meeste op donderdag zowat klaargezet en bij elkaar verzameld. We gooien alles in de auto, proppen het eten in een koelzak, buggy niet vergeten, oeps nog snel even de camera nemen en hop, na toch anderhalf uur (!) kunnen we richting crèche rijden om onze kleine reisgezel op te laden. Een beetje geschrokken van het feit dat we ALLEBEI in de wagen zitten, nestelt ze zich in haar stoeltje. Ik geef alvast haar konijntje en tutter want het zal een lange rit worden.
Vol goede moed rijden we de gemeente uit, de snelweg op. Onderweg nog snel even stoppen bij de bakker om een koffiekoek in te slaan, het is toch 2 uur rijden… Onze kaasschotel zal pas laat op de avond tevoorschijn komen uit de koelzak.

Ontnuchtering toen we rond Brussel in de file konden gaan staan. Of toch ook niet, Brussel is ALTIJD file hoor ik u denken en u heeft gelijk! Maar het aanschuiven gaat wel ERG traag… Tergend langzaam schuiven we op en zien de GPS telkens maar het aankomstuur verleggen…
Lang verhaal kort –> reistijd 3u15min. Onderweg dochterlief haar fles gemaakt (lees: schep pap tussen uw benen in een fles met water!). Onder luid gesmak zegt ze: “Lekkerrr” Het schaap had al honger, schuldgevoel vult mijn moederhart…

Avond 1: kaasschotel opgediend, flesje wijn opengetrokken, reisbed open gegooid, dochterlief gewassen en geplast erin gelegd. Zoiets, dan wel misschien in een andere volgorde.
Dag 1: regen, regen, regen… Jammer, maar ach wat. Wat we deden? Beetje sightseeing met de wagen (ja, we waren het nog niet beu genoeg ;)), hapje eten in Chimay met een trappistje erbij (dochterlief ook flink haar eigen bord spaghetti gegeten: mama en papa fier). Gezellig gespeeld in onze bungalow en tijdens de dutjes: wij lekker in onze eigen sauna geweest en ’s avonds een filmpje kijken, wat was dat lang geleden. Super.
Dag 2: Van hetzelfde laken een broek. Geen regen meer, dus een wandelingetje kon er wel vanaf, zij het niet dat dochterlief een halve weg ‘gebleit’ had omdat die plastiek tegen de wind over haar buggy moest. Ach ja, je kan niet alles hebben. Daarna nog in bubbelbad geweest (dochter met grote ogen van verbazing, maar toch geamuseerd), pannenkoeken gebakken, sauna, rusten, boekje lezen, glaasje cava,… ZALIG. Echt fijn. Ventjelief ‘-ik-kan-geen-5 minuten-stilzitten!’ zat toch maar lekker rustig in de zetel met zijn EOS magazine :).  Of hoe het allemaal niet moeilijk hoeft te zijn ook niet.

Nu zit ik hier in het halfduister te schrijven, tussendoor laad ik wasmachines in en uit, staat er stoofvlees te pruttelen op het vuur en ververs ik lakens van mijn overgevende dochter. Of hoe het soms wel moeilijker is, maar hoe ik dat niet erg vind en hoe meer ik kan zorgen voor mijn kleine meisje, hoe beter ik me voel 🙂

(wil niet zeggen:  dat als het kind zich niet goed voelt, dat ik dat fijn vind, haha…)

Lieve groet,

Merelmama
-X-

Donderdagavond, het lijkt mijn meest inspiratievolle avond van de week. NIET dus, sorry lieve lezer dat ik jullie in de steek laat. Ik schrijf wanneer ik me goed voel en wanneer ik me niet goed voel. Als ik me vis noch vlees voel, schrijf ik niet. Het is dus het laatste geval nu. Ook al schrijf ik wel.
Vis noch vlees, omdat het gevoel in mijn hoofd niet weg gaat. Het plotse omschakelen van humeur nog minder. Niet leuk. Dus ja, ik ga naar een psycholoog. Eerste gesprek gehad. Verliep heel vlot. Ik merk zelf dat ik iets te hard uitkijk naar het volgende gesprek. Misschien teken dat het nodig is? Of een teken dat ik te hard afhang van wat zij zal zeggen. Alsof ze met een toverstok alle wolken in mijn hoofd kan wegtoveren. Niet alle dagen zijn er wolken, dat niet. Geen gitzwarte-suïcidale-help-mij-nu-dagen. Maar toch gewoon niet lekker, niet lekker in mijn vel. Niet goed genoeg naar mijn zin. Ook al mag ik zeker niet klagen.

Maar kom, dacht ik vorige week: we gaan op reis. In een vlaag van onbezonnenheid boekten we een dubbeltje Hong Kong. Hong f*cking Kong! :). Een week in een Airbnb. Ik kijk er heel hard naar uit. Maar dan denkt de positieve ik ook ineens aan de put die erna volgt. Terug thuis en dan… wil ik het volgende al plannen. Zo ben ik altijd geweest, maar nu heb ik dit echt nodig. Ik kan niet zonder “het vooruitzicht”. Ik leef van het ene naar het andere. Niet OK vind ik van mezelf.
Mijn oogappeltje kan niet mee naar Hong f*cking Kong, dus euforie maakt snel plaats voor schuldgevoel onmiddellijk na de boeking van het papieren ticket dat ons op de rechtstreekse vlucht naar Azië helpt.
DUS boekte ik ook maar meteen een weekendje bungalowpark. Met ons 3. Gezellig ontspannen in een huisje in de Ardennen zitten, drankje, zwemmetje, sauna’tje. Bungalow mét sauna, wat kan die extra 70€ me schelen. Daar zal het niet op aankomen. Geld is me een beetje relatief geworden na de dood van D. Wat ben je met een volle bankrekening als een ziekte je treft. NIKS! Dus inderdaad: opdoen en ervan genieten is de boodschap. Niet allemaal opdoen uiteraard, mijn karakter kan ik niet veranderen helaas. Maar toch denk ik meer en meer “ach wat, komaan kopen die handel”.

Een weekendje weg. Gezellig toch? Toch zit ik hier weer, met een ultravrouwelijk ‘lijstje’ van hier tot ginder. Wat moet een mens toch allemaal meesleuren op zo’n weekend! ELKE keer heb ik er een hekel aan en ELKE keer denk ik dat ik volgende keer langer ga dan een weekend alleen. Manlief vraagt tijdens het eten langs zijn neus weg: “aja, moet er nog iets speciaal mee van ’t weekend?” Euhm JA, wat dacht je van het halve huishouden? Eten, drinken, brood, afwasmiddel, sponsjes, keukenhanddoeken, fruit, papflessen en pap, water, kaarsjes, aanstekers,… Om nog maar te zwijgen wat het kleine spook nog allemaal nodig heeft: speelgoed, boekjes, pampers, broeken, truitjes, sloefen, stapschoenen, winterschoenen, jas, handschoenen, mutsen, leesboekje voor ’s avonds, tutters, knuffels, dekentjes….
Heel ontspannend allemaal. En ja, beste lezer, u hebt gelijk. Meeste dingen kan ik daar OOK kopen, zij het tegen 4 keer de prijs die ik normaal betaal… Gezellig toch op weekend? Dan bespaar ik u nog van het persoonlijk onderhoud dat ik nog moet doen. Het verwijderen van de winterpels op mijn benen en onder mijn oksels is een niet te versmaden kwaad. Ik zou niet willen tevoorschijn komen als behaarde moederbaviaan in een zwembad vol gapende gezichten! WEG ontspanning. Zo snel mogelijk naar de bungalow terugkeren met de (behaarde) staart tussen de benen? Nee, lieve lezer, dat wil ik mezelf (en man- en dochterlief) niet aan doen, dus ja ik heb me net even teruggetrokken in de badkamer en het nodige gedaan om dit scenario te vermijden.

Maar ach, eventjes weg van alles. Gezonde Ardennenlucht opsnuiven, ongegeneerd kunnen hangen in de zetel terwijl dochterlief speelt/kleurt/rommelt/zingt. De haard aansteken en een saunatje doen samen. Pannenkoeken bakken en wandelingen maken. Samen zwemmen en plonsen in het zwembad. Ik kijk er toch naar uit. Even niet denkend aan de was die er nog staat, de keukenvloer die vuil is, de badkamer die niet ‘lentefris’ ruikt en de lakens op het bed die moeten verschoond worden. Heel even niet, die dingen zijn er straks ook nog, wanneer ik na 48h terugkeer….

Kus
-X-
Merelmama