Het is zover, ik mag het vertellen! Het compromis is getekend, ‘mi casa’ is binnenkort niet meer ‘su casa’ en andersom! Raar? Ja! Opgelucht? Ook! Een bizarre mengeling van gevoelens, maar dan eerder goede dan slechte. Ik weet dat de Weverstraat in goede handen komt en ook de so called “mancave”, waar zelfs de notaris niet over kon zwijgen (jaloers!?), zal meer dienst doen dan hij ooit gedaan heeft. Deze zomer staat de verhuis gepland. Ik kijk er stiekem een beetje naar uit toch. Het einde van een hoofdstuk, maar al volop bezig aan het volgende. Zo voelt het.

Ondertussen ook klein spook die aan het stappen begint! “Niets is nog veilig, let op” klinkt het uit menig moedermond. Maar tussen ons gezegd en gezwegen, valt het hier nog wel mee. Ik heb niet zo veel tierlantijntjes op de kasten staan en degene die er staan, daar kijkt ze (voorlopig?) niet echt naar. Ook kasten openen lijkt haar (nog) niet te interesseren, al zal ik op aandringen van ventjelief, toch eens de kuisproducten van onder de gootsteen moeten verschepen naar de garage misschien. Ik heb teveel vertrouwen in mijn slimme peuterdochter, zo blijkt 😉 Zo is het. Een echte peuter! Die ‘aaaaaaaaah’ doet in de auto als je over kasseistenen hobbelt. Eentje die flink ‘dadaaaa’ wuift als ze weggaat (meestal als de mensen net uit het zicht verdwenen zijn). Eentje die graag in bad zit en dan met benen en armen spartelt tot de hele badkamer (en mama) nat zijn. Eentje die flink eet en brabbelt en slaapt (geloof het of niet).

EN die last but not least….tandjes krijgt! Huh? hoor ik u denken, het schaap is al 15 maand. Maar JA de eerste tanden zijn nu pas in zicht! Fieuw (opluchting bij mama)!
Ik heb ze dan toch correct geassembleerd 15+9 maand geleden 🙂

X